Beertje is Dapper!

Het was lente en prachtig weer. Beertje was heerlijk in het bos aan het spelen vlak bij de vijver. Dat mocht hij eigenlijk niet van mama, maar soms was Beertje een beetje stout en deed hij toch iets van eigenlijk niet mocht.
Mama was veel te bang dat Beertje in het water zou vallen, maar Beertje dacht, ik ben al groot en pas heus wel op hoor!

Vlak bij de rand van het water ging Beertje lekker zitten en keek naar de eendjes die allemaal daar aan het zwemmen waren.

Ineens hoorde Beertje gepiep. Wat is dat nu? dacht Beertje en keek verbaasd om zich heen.
Hij zag niets en luisterde nog eens goed.
Jááá, hij hoorde toch echt gepiep. Het kwam vanuit het riet, daar een eindje verder bij hem vandaan.
Hij stond op en liep naar de kant van het water waar het riet stond. Heel voorzichtig schoof hij het opzij en zag een piepklein eendje vastzitten met om zijn koppie een stukje touw wat aan een rietstengel vastzat.  Het kleine eendje keek angstig naar Beertje, maar Beertje zei:”ik help je wel hoor”!
Hij boog voorzichtig iets naar voren en kon er net bij. Heel voorzichtig maakte Beertje het touwtje los wat aan om het koppie van het eendje zat.

Beertje zei:”ga maar snel naar je mama toe, want ze heeft je wel gemist hoor”!
Het eendje piepte nog even naar Beertje alsof hij wilde zeggen….dank je wel.
Lachend keek Beertje hoe het eendje naar zijn mama toe zwom.

Nog even bleef Beertje lekker zitten aan de waterkant en ging daarna weer naar zijn eigen mama, die lekker pannenkoeken had gebakken voor Beertje, waar hij heerlijk van smulde.

© 2005                                        Patricia 2005